Dzień był paskudny. Nie ma co się oszukiwać. Bywają takie i brak pogodzenia się z tym prostym faktem sprawi jedynie, że sfrustrujemy się jeszcze bardziej.
Ołowiane chmury napęczniałe deszczem wisiały tak nisko nad Prastarą Puszczą, że niemal ocierały nabrzmiałe deszczem brzuchy o wierzchołki drzew. Śnieg zniknął niemal całkowicie odsłaniając zbutwiałe liście i kałuże błota, w których ponuro kląskały buty ludzi odwiedzających targ. Sam rynek też poddał się wilgotnemu marazmowi. Gęsi w wiklinowych klatkach porzuciwszy podszczypywanie łydek przechodniów, schowały łebki pod skrzydła, żyd sprzedawał towar bez targów a cygan polerował patelnie z miną kata ostrzącego topór.
Jednym słowem – szaro, buro i ponuro. Nawet sołtysowej nie chciało się plotkować.
I nad ową przycichłą społecznym niezadowoleniem szarość, wybijał się jeden głos, niosąc się niczym spiżowy dźwięk dzwonu zwiastującego rychły armagedon.
-Spłoniecie w ogniu piekielnym! -wołał starzec odziany w ubłoconą, wełnianą szatę. -Tylko cierpienie i biczowanie pleców pokrzywami może odkupić wasze grzechy! Głęboki post i wstrzemięźliwość są jedyną słuszną drogą do Raju! -wrzeszczał aż ochrypł zupełnie.
-Czemu tak mało ludzi mnie słucha? -warknął, przysiadając na podium zbitym z koślawych desek. -Ostrzegam ich, wskazuję błędy, piętnuję grzeszne uczynki! Mówię, co spotka ich, jeśli się nie nawrócą...
-Myślisz, że potrzebują dziś kolejnej deszczowej chmury czy raczej odrobiny słońca? -Margo poklepała go po ramieniu i wcisnęła w dłoń rumiane jabłko. -Może i nie są idealni, ale pozwól im się cieszyć. Nie wmawiaj, że urodzili się za karę a każda ich radość jest okupiona cierpieniem. To nie prawda. Chcesz, żeby cię słuchali? Pokaż im radość. Szczególnie w takie dni jak ten dzisiejszy. -Margo wdrapała się na podium opuszczone przez proroka i nabrawszy w płuca powietrza wrzasnęła:
-Kto chce przepis na magiczną szarlotkę szczęścia? Dzisiaj chłop z Kolonii jabłka za pół ceny sprzedaje..!
-Szarlotka. -prychnął starzec patrząc, jak kobiety powolutku zbierają się wokół wieśmy. -Też mi sposób na życie...Ale może kto przy obieraniu jabłek nożem w palec się zatnie? -poweselał odrobinę. -Zawsze to cierpienie na odkupienie grzechu obżarstwa.
![]()
Ołowiane chmury napęczniałe deszczem wisiały tak nisko nad Prastarą Puszczą, że niemal ocierały nabrzmiałe deszczem brzuchy o wierzchołki drzew. Śnieg zniknął niemal całkowicie odsłaniając zbutwiałe liście i kałuże błota, w których ponuro kląskały buty ludzi odwiedzających targ. Sam rynek też poddał się wilgotnemu marazmowi. Gęsi w wiklinowych klatkach porzuciwszy podszczypywanie łydek przechodniów, schowały łebki pod skrzydła, żyd sprzedawał towar bez targów a cygan polerował patelnie z miną kata ostrzącego topór.
Jednym słowem – szaro, buro i ponuro. Nawet sołtysowej nie chciało się plotkować.
I nad ową przycichłą społecznym niezadowoleniem szarość, wybijał się jeden głos, niosąc się niczym spiżowy dźwięk dzwonu zwiastującego rychły armagedon.
-Spłoniecie w ogniu piekielnym! -wołał starzec odziany w ubłoconą, wełnianą szatę. -Tylko cierpienie i biczowanie pleców pokrzywami może odkupić wasze grzechy! Głęboki post i wstrzemięźliwość są jedyną słuszną drogą do Raju! -wrzeszczał aż ochrypł zupełnie.
-Czemu tak mało ludzi mnie słucha? -warknął, przysiadając na podium zbitym z koślawych desek. -Ostrzegam ich, wskazuję błędy, piętnuję grzeszne uczynki! Mówię, co spotka ich, jeśli się nie nawrócą...
-Myślisz, że potrzebują dziś kolejnej deszczowej chmury czy raczej odrobiny słońca? -Margo poklepała go po ramieniu i wcisnęła w dłoń rumiane jabłko. -Może i nie są idealni, ale pozwól im się cieszyć. Nie wmawiaj, że urodzili się za karę a każda ich radość jest okupiona cierpieniem. To nie prawda. Chcesz, żeby cię słuchali? Pokaż im radość. Szczególnie w takie dni jak ten dzisiejszy. -Margo wdrapała się na podium opuszczone przez proroka i nabrawszy w płuca powietrza wrzasnęła:
-Kto chce przepis na magiczną szarlotkę szczęścia? Dzisiaj chłop z Kolonii jabłka za pół ceny sprzedaje..!
-Szarlotka. -prychnął starzec patrząc, jak kobiety powolutku zbierają się wokół wieśmy. -Też mi sposób na życie...Ale może kto przy obieraniu jabłek nożem w palec się zatnie? -poweselał odrobinę. -Zawsze to cierpienie na odkupienie grzechu obżarstwa.
Obraz pochodzi z galerii: http://bumhand.deviantart.com/